Als je tegen de vijftig loopt, wordt het tijd om toe te geven aan je eigen gekkigheid. Dat heb ik gedaan door dit autootje te kopen. Al een tijdje vond ik een cabrio leuk. De wind door de haren, al zijn die steeds minder aanwezig. Toen ik eens in Londen was voor een preekbeurt in de Nederlandse Kerk zag ik voor het eerst dit model. De eerste keer keek ik en liep ik er rustig aan voorbij. Maar de auto stond in de straat van het huisje dat we voor een week hadden gehuurd, dus ik zag hem steeds opnieuw. Na een paar keer werd ik toch nieuwsgierig. Google bood uitkomst.

Hoewel het erg lijkt op een Engelse sportwagen uit de jaren vijftig of zestig is het een heel ander soort auto. Nissan heeft begin jaren negentig - vooroplopend in de mode van retro auto's (denk aan de PT Cruiser, de 500 en de kever) deze auto ontworpen. Er zouden er oorspronkelijk slechts 8.000 worden gemaakt. Het werden er uiteindelijk 20.000. Allemaal gemaakt voor de Japanse markt. Vandaar dat het stuur rechts zit.

Een aantal jaren later ontdekten Engelse popsterren in Japan deze Nissan Figaro. Vanaf die tijd zijn er veel in Engeland geïmporteerd. Daar rijden er nu 4.000. In Nederland zijn dat er 200.

Voor mij een leuk wagentje. Het combineert een klassieke uitstraling met een moderne degelijkheid. En aangezien ik twee linkerhanden heb, zou een wagen waaraan veel gesleuteld moet worden niets voor mij zijn. De Figaro is zo modern - er zit een katalysator op - dat je er met een speciale vergunning zelfs mee mag rijden binnen de Rotterdamse milieuzone.

 

Grappig dat de auto soms gespot wordt als iets bijzonders:

https://www.autojunk.nl/2017/03/nissan-figaro-190734



Hieronder volgen een paar foto's en een stukje dat ik heb geschreven voor de voorpagina van het kerkblad van de Nederlandse Kerk in Londen.