Quiet quitters in het ambt

Ergernis

Daar heb je die jongelui weer, die zich niet inzetten voor hun werk! Dat dacht ik toen ik de bijlage uit Trouw, Tijdgeest afgelopen zaterdag las. Maar dat veranderde toen ik verder las. Quiet quitting, gerust op tijd stoppen als de werkuren op zijn. Niet altijd beschikbaar zijn en overwerken, is misschien wel verstandig. Als predikant ben ik gewend 24/7 aan te staan. Om werkelijk vakantie te hebben, moet ik weg. Altijd is er wel wat te doen. Iets te regelen, iets te schrijven, iemand te bezoeken. Dat ga je zomaar van iedereen verwachten! Ik erger me aan collega´s die de kantjes ervan aflopen: niet bereid een stukje in het landelijke blad te schrijven, niet aanschuiven bij de vergaderingen van het convent van predikanten, zelden ´ja´ zeggen, als op hen voor het zoveelste klusje een beroep wordt gedaan. Predikant ben je toch 24 uur per dag, als je er tenminste echt in gelooft? Mijn waardering voor de Queen was groot, een leven lang trouw aan haar roeping!

Toch gelijk?

Maar misschien hebben de jongere collega´s wel gelijk. Het is hoogmoed om te denken dat de kerk het nodig heeft, dat ambtsdragers zich zo uitsloven. De secularisatie maakt dat, wil de kerk over 30 jaar nog zal bestaan, je extra stappen moet zetten. Of is dat als het jonge kind met zijn zandkasteel aan het strand, als de vloed opkomt: een verloren strijd! Een van de geïnterviewden zegt: als je minimumloon betaalt, kun je ook een minimum inzet verwachten. Nu is het traktement van predikanten veel beter dan dat, maar tegelijkertijd is het ook geen vetpot. Zeker niet als je ziet, wat er van predikanten verwacht wordt nu de kerken steeds kleiner worden. Het kader verdwijnt en veel van wat vroeger door vrijwilligers werd gedaan, ligt nu bij de predikant. Aanstellingen worden kleiner, eisen hoger. Zie de vacatureberichten waarin hippe vernieuwing wordt verwacht, maar niets staat over klassieke taken als pastoraat. Wee je gebeente als je doet wat er van je gevraagd wordt en het pastoraat de ondergeschoven positie krijgt, waar men zelf om gevraagd heeft…

Slecht werkgeverschap

De PKN volgt de ambtenarensalarissen, maar nu al wordt besproken om dat los te laten. Als je filosofeert over de gedachte dat een predikant die een heel aantal gemeenten moet bedienen van de ´werkgever´ een leaseauto zou kunnen krijgen, word je net niet uitgelachen. In mijn kerk worden vacatures uitgeschreven voor twee dagdelen en dan verwachten ze dat je de kerk redt!
Kortom: het wordt tijd voor quiet quitting voor dominees. Niet omdat het werk mij niet ter harte zou gaan, maar omdat het eindelijk laat zien welk gat er zit tussen verwachting en betaling. De tijd dat je zorgeloos van het Evangelie zou kunnen leven, ligt achter ons. Kerken, in elk geval mijn kerk, voeren niet een personeelsbeleid dat maakt dat mensen gerust voor het predikantschap kunnen kiezen. Drie gemeenten hebben liever voor 3 dagdelen in de week een eigen predikant dan dat ze één predikant een normale boterham gunnen door gezamenlijk te komen tot een fulltime aanstelling.

Wie is er gek?

Een kleine vraag. Klaas Hendrikse was niet alleen berucht als atheïstische dominee, maar ook als gewiekst zakenman. Als hij een lezing hield, lag de achterbak van zijn auto vol met zijn boeken die te koop waren. Als je hem voor een preekbeurt uitnodigde, kostte dat €300, meer dan twee keer het normale tarief. Collega´s maakten zich daar druk over. Mijn vraag was altijd: wie is er nu gek?
Zelf ga ik rustig door met mij gek te laten maken, het zal roeping zijn, maar ik heb opeens toch begrip voor deze quiet quitters!